W 1641r. zarządca dawnego księstwa raciborskiego Octavian Seger von Segenberg zakłada na karczowisku leśnym "Potępa" osiedle hutnicze Segenberg. Wybudowano kuźnicę do wytapiania Rudy, powstał Tartak i warsztat wyrobu gontów. Rok później powstaje druga kuźnia "Naślepiów". Dla osadników hrabia Jerzy Oppersdorf w 1642r. wybudował kaplicę pw. św. Marii Magdaleny. Proboszcz z Markowic został zobowiązany do odprawienia w ciągu roku 5 nabożeństw. W 1746r. uruchomiono nowoczesny piec hutniczy. Na rynku osady hutniczej staje figura św. Jana Nepomucena, ufundowana przez hr. Sobecka. Według spisu z 1747r. osada liczyła 274 mieszkańców, na zachód od wsi zlokalizowany był folwark. W 1845 r. zarządca książęcy A. Schoenawa uruchamia nowoczesny zakład - hutę "Nadzieja", obejmującą walcownię, fabrykę śrub i wyrób osi.

     Rozwój osady następuje z chwilą uruchomienia w 1846r. linii kolejowej Kędzierzyn-Racibórz. W 1883r. zbudowano nową szkołę. Liczba mieszkańców wynosi 1072, a w Kuźni Nowej - 655. Do zakładów hutniczych zaczyna się wprowadzać nową technologię: w 1885r. wygaszono ostatni piec fryszerski, a na jego miejscu w 1893r. wybudowano odlewnię żeliwa. Ok. 1850r. oddano do użytku tartak parowy Burschika i Manna (na terenie obecnej betoniarni). W 1904 r. wielki pożar niszczy zachodnią część osady. Tuż przed pierwszą wojną światową w 1913r. Kuźnia liczy 2176 mieszkańców. Trzy lata później spłonął tartak Burschik - Mann, na jego miejscu firma z Berlina uruchamia nowy tartak. W 1944r. Kuźnia liczy 3530 mieszkańców. 28 stycznia do Kuźni Raciborskiej wkracza Armia Radziecka, podpala ośrodek młodzieżowy, szkołę i dwie restauracje. W 1949r. rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego dla pracowników Raciborskiej Fabryki Wyrobów Metalowych. 1 stycznia 1967r. Kuźnia Raciborska otrzymuje prawa miejskie.